De weg van deze specialist ouderengeneeskunde:
Ik wilde psychiater worden. Gefascineerd door de menselijke psyche, maar vechtend tegen het vooroordeel van zelfingenomen psychologiestudentes met een getroebleerde jeugd. Dus besloot ik dat ik geen psychologie ging studeren, maar geneeskunde. Die dubieuze hang naar status heeft mij later nog wel vaker in de weg gestaan.
Ik wilde oncologisch neurochirurg worden. Al snel kwam ik er achter dat psychiaters vooral veel praten. En lichamelijk onderzoek een beetje overbodig vinden. Aldus veel collega’s. Dus het werd oncologisch neurochirurg. Ik had een van de neurochirurgen in een mooie wapperende witte jas op hoge hakken door het ziekenhuis zien zweven. En dat wilde ik ook wel. “Never aim too low” laten we maar zeggen.
Ik wilde neuroloog worden. Mijn vader bleek geen neurochirurg. Ook geen dokter trouwens. En de rest van mijn familie ook niet. En tussen ons; ik zag dat snijden in hersenen ook niet écht zitten. Ik had een enthousiaste docent neurologie en was verkocht. Want als neuroloog kon ik, in tegenstelling tot de psychiaters, wellicht verklaren wat er in het brein gebeurde en dat verhelpen. Al snel was ik die illusie armer.
Ik wilde internist worden. Daar kon je tenminste nog mensen beter maken; écht iets betekenen voor mensen. Maar toen ik er achter kwam dat een gecorrigeerd kalium meestal niet gelijk stond aan een herstelde levensvreugde kwam ik ook daar op terug.
Algemeen chirurg worden. Snijden, creëren, “niet lullen maar poetsen” en grove grappen maken. Ik vond het heerlijk. En ik stond telkens met open mond en diep respect te stuiteren op de OK. Totdat ik voor de zoveelste keer midden in de nacht nog op de OK stond om een paar uur later de ochtendvisite voor te bereiden. En ik eerlijk tegen mezelf moest zijn dat ik liever die avond met mijn vriendje pannenkoeken had gegeten.
Ik wilde helemaal geen dokter meer worden. Waarom zou ik, in tegenstelling tot middelbare schoolvriendinnen die inmiddels allemaal al lang een leuke baan hadden met idem inkomen, nog 100 uur in de week door een ziekenhuis willen sjouwen? Ik had manager moeten worden. Of zoiets.
Ik wilde intensivist worden. Terug naar de basis; de fysiologie door de knoppen van de beademingsapparatuur door je vingers laten glijden. En het opzoeken van extremen; wat kan er nog allemaal? Maar ook; wanneer kan het niet meer? Wanneer is iemand nou écht ten dode opgeschreven?
Ik wilde tropenarts worden. Ik wilde eigenlijk ook wel naar het buitenland. Spannend. Dan maar de rimboe in. Met niets proberen iets te doen. Maar als beginnende dokter net iets té spannend. Dus ik besloot, ineens afgestudeerd, ‘mezelf te gaan zoeken’ als vrijwilliger in Azië. Mijn backpack was gekocht. Mijn ticket naar Nepal was geboekt.
Ik wilde alles worden. En ik had dan ook geen enkel idee meer wat ik écht wilde worden. Maar specialist ouderengeneeskunde was het zeker niet. Ik had alleen geen geld meer en nog 6 maanden voor vertrek. En waar hebben ze altijd dokters nodig; in het verpleeghuis. Met frisse tegenzin dacht ik daar in korte tijd mijn bankrekening te kunnen spekken. Ik had maar een paar weken nodig en toen was ik verkocht. Hier mocht ik puzzelen als een internist, praten als een psychiater, de boeken in als neuroloog, regelen als een manager, levenseindegesprekken houden als was het een intensive care en de hands on mentaliteit van de chirurgie werd alleen maar gewaardeerd. En dat, als een tropenarts met alleen een stethoscoop om mijn nek. Ik hield van het wereldje; van het ziekenhuis, van mijn witte jas. Maar ik hou nog veel meer van het verpleeghuis. En ik hoop dat er veel meer twijfelende duizendpoten, net als ik toentertijd, verliefd worden op mijn vak: specialist ouderengeneeskunde!
Meelopen met Lotje ?
Lotje Oosterbaan werkt momenteel als specialist ouderengeneeskunde bij Amaris in ’t Gooi waar ze met name op de chronische afdelingen en in samenwerking met de huisartsen werkt. Daarnaast werkt zij voor Familysupporters als eerstelijns consulent in Almere. Lotje ruimt graag tijd in voor een persoonlijk gesprek met geneeskundestudenten en basisartsen die geïnteresseerd zijn in het specialisme ouderengeneeskunde. Zij is ook beschikbaar voor meeloopdagen. Interesse? Mail Lotje!