‘Bij een gemiddeld verpleeghuis denk je aan schuifelende hoogbejaarden, rollators en bingo. Wat veel mensen niet weten is dat er ook afdelingen zijn met relatief jonge mensen. Zo werkte ik op een afdeling met ex-daklozen en mensen met een psychiatrische of verslavingsachtergrond. Deze mensen hadden al een heel kleurrijk leven achter zich met discoavonden in Paradiso of spirituele wereldreizen. De populatie wisselde van zorgmijdende alcoholisten en steroïd gepompte bodybuilders tot schizoïde einzelgangers. Zij hadden er geen behoefte aan om hun jongere jaren achter zich te laten, laat staan aan een potje bingo.
Een van mijn favoriete patiënten was ontzettend eigenwijs in mijn ogen en negeerde regelmatig mijn geadviseerde beleid. Insuline spuiten? Waarom zou je? Ik heb er toch geen last van? Hij liep hele dagen met hoge bloedsuikers achter zijn rollator door de stad. Op hete dagen kregen we hem net zo ver dat hij wel mokkend een flesje water meenam.
Ik vond het fascinerend hoe hij mij kon overtuigen van zijn eigen gelijk. Ergens klonk het ook heel logisch dat wanneer je geen last hebt van hoge bloedsuikers en je toch niet lang meer denkt te leven dat je er niets aan wil veranderen. Je hele leven heb je het al zo gedaan terwijl je op straat rondzwief en dan nu is er opeens iemand die je van alles oplegt.
Overtuigd van zijn eigen geluk kocht hij elke dag met geld wat hij op straat vond of met ontdekte statiegeld flesjes een kraslot. Met het verdiende geld kocht hij van die terugtrek-raceautootjes en speelgoed van de Intertoys. Hoe meer lawaai het speelgoed maakte en hoe meer licht het gaf, hoe mooier hij het vond. Met glunderende ogen toonde hij mij telkens zijn nieuwe aanwinsten.
Hij had helemaal geen zin om over suikerziekte en zenuwschade te praten (hij liep op kapotte sandalen en ook regelmatig op blote voeten). Door aandachtig te luisteren naar welke autootjes hij gekocht had vonden we elkaar en konden we steeds beter met elkaar overweg. Uiteindelijk kreeg ik hem zover dat ik toch eens zijn voeten mocht onderzoeken. Dat zijn toch de kleine overwinningen binnen de ouderengeneeskunde. Het zijn de kleine dingen die een glimlach op mijn gezicht toveren aan het eind van de dag.’
Deze blog is geschreven door Michelle Botter. Michelle is derdejaars aios ouderengeneeskunde en werkt op een PG-afdeling en somatiekafdeling van Laurens in Barendrecht.
Lees ook de andere blogs van Michelle