Column: ‘Schrik’ door Bas ter Brugge

Bas ter Brugge is aios Ouderengeneeskunde. Hij is een van de 6 vaste columnisten voor het NTvG.

Politie aan de lijn: ‘U had een terugbelverzoek achtergelaten, meneer Ter Brugge?’ Ik voel een golf van spanning in mijn buik en mijn hartslag versnelt: ‘Inderdaad. Ik belde u omdat ik vorige week bij een patiënt ben geweest en later van de huisarts begreep dat u ontevreden was over mijn handelen.’

Ik vertel de politieman over mijn bezoek aan meneer Goessens een week eerder. Toen ik bij zijn woning aankwam, werd de deur niet opengedaan. Na drie keer aanbellen, hoorde ik uit de verte een stem. Meneer Goessens was gevallen en kon niet meer overeind komen om de deur open te doen. Hij lag al de hele nacht naast zijn bed, maar had geen pijn en klonk helder. De achterdeur was gesloten en de reservesleutel lag binnen. Ik keek naar het open slaapkamerraam en overwoog de klimopties…

Eerst maar eens de spoedlijn van de huisarts bellen, dacht ik. De assistente hoorde mijn verhaal aan, overlegde kort met de huisarts en stelde voor dat zij de thuiszorg zou bellen omdat die mogelijk een sleutel had. Toen ze mij vroeg te blijven, aarzelde ik. Zo vlak na de vakantie stond mijn agenda vol patiënten die mijn tijd en aandacht goed konden gebruiken. ‘Liever niet,’ zei ik tegen de assistente. ‘Dat begrijp ik,’ was haar reactie.

‘Leren kost emotie, maar emotie versnelt leren ook’

Ik riep naar boven dat ik zou vertrekken en dat er gauw hulp zou komen. ‘Bedankt, dokter!’ hoorde ik meneer Goessens roepen. De politieman onderbreekt mij nu: ‘Toen wij een kwartier later op de stoep stonden, dachten we dat je je patiënt in nood in de steek had gelaten. Bel volgende keer 1-1-2 en blijf wachten.’ Ik bedank de politieman en rond het gesprek af.

Een week later kom ik bij meneer Goessens op bezoek en bespreken we onder een kop koffie hoe zijn redding is gegaan. Na mijn verhaal te hebben aangehoord, kijkt hij mij half lachend aan: ‘Tja, je bent nog een jonge dokter. Soms wil je dan te snel gaan, terwijl je best de tijd kunt nemen als een situatie niet duidelijk is. Zoveel kost een half uur van je tijd toch niet? En misschien had je beter met de huisarts kunnen overleggen in plaats van met de assistente? Scheelt een hoop gedoe en is wel zo duidelijk.’ Met deze wijze woorden kon ik na enkele nachten piekeren gelukkig weer beter slapen. Leren kost emotie, maar emotie versnelt leren ook. Schrik zeker.


Uit: Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde (ntvg.nl)