‘Laatst was ik in de sportschool en iemand vroeg aan mij wat voor werk ik eigenlijk doe. Ik legde uit dat ik specialist ouderengeneeskunde ben. Een arts gespecialiseerd voor ouderen buiten het ziekenhuis. En dat ik zelf voornamelijk in verpleeghuizen werk. Ik werd nadenkend aangekeken: “Dan kun je niet zo veel meer doen of wel?”.
Ik moet nog wel eens terugdenken aan dit moment.
Bijvoorbeeld toen ik aan het einde van de werkdag nog gebeld werd om een patiënte te beoordelen. Ze heeft dementie en was meer onrustig dan anders. De familie maakte zich zorgen. Bij haar aangekomen zag ik een angstige vrouw; ze leek in paniek, ze praatte over van alles en het was mij niet duidelijk wat ze bedoelde. Alles wat ik zei leek niet binnen te komen. Langzaam bewoog ik met haar mee en ik probeerde haar gerust te stellen: door een arm om haar heen te slaan, door te zeggen wat ik ging doen, door haar te laten voelen dat ik naast haar kwam zitten op het bed en haar hand vast te houden. Toen ik dat deed, was ze even stil. Ze liet het onderzoek van mij toe: alles normaal. Hoe moeilijk moet het zijn als je niet kunt uiten wat je voelt en dat jij en jouw omgeving elkaar niet begrijpen. Ik stelde de familie gerust en ik gaf deze patiënte eenmalig een middel tegen angst. Ze sliep die nacht goed en de volgende dag ging het beter.
Of die ene keer toen een patiënte allerlei lichamelijke klachten aangaf en een arts wilde spreken. Ik ging met haar in gesprek en wat dieper in op waar ze mee zat: de lichamelijke klachten vielen eigenlijk erg mee. Ze wilde zich vooral gehoord voelen, serieus genomen worden. We hadden een gezellig gesprekje en ik had uiteindelijk helemaal geen medische handelingen verricht. En toch voelde deze mevrouw zich geholpen.
Je hoeft niet altijd medisch bezig te zijn als arts, om toch iets te kunnen betekenen voor een patiënt. Vaak bied ik een luisterend oor, vraag ik door over wat er nu echt aan de hand is of doe ik iets ogenschijnlijks kleins zoals een hand vasthouden. Ik kan dus veel dingen wél doen. En laten het nou net deze kleine dingen zijn die het werk zo betekenisvol maken.’
Deze blog is geschreven door Eline Laro. Eline is Specialist Ouderengeneeskunde en werkt op een PG-afdeling en somatiekafdeling van Van Neynsel in ’s-Hertogenbosch en Vught.
Lees ook de andere blogs van Eline