‘Op een stralende dag besloot ik een bezoek te brengen aan een koffietentje. Terwijl ik geduldig in de rij stond te wachten op mijn koffie, voelde ik de warme zon op mijn gezicht schijnen. Met een lokale krant in de hand deed ik alsof ik aan het ‘lezen’ was, maar stiekem luisterde ik naar het boeiende gesprek naast mij.
Twee vrouwen waren met elkaar in gesprek, waarvan er één een arts was. Ze twijfelde of haar baan bij de spoedeisende hulp goed te combineren zou zijn met het gezinsleven. Ze vertelde dat ze eerder had gewerkt in het verpleeghuis, waar je wel een goede werk-privébalans had, maar waar je ook makkelijk een bore-out kunt krijgen. Ze bevestigde daarmee het clichébeeld dat werken in een verpleeghuis saai is. Wat ze niet wist, is dat ik in een verpleeghuis werk en dat mijn ervaring van werken daar allesbehalve ‘saai’ is.
Om jullie een inkijkje te geven in hoe gevarieerd en uitdagend werken in het verpleeghuis kan zijn, neem ik jullie mee in mijn laatste dienst. De diensten in het verpleeghuis bestaan uit bereikbaarheidsdiensten, waarbij je voor verschillende verpleeghuizen in de regio waarneemt. Tijdens deze laatste dienst was ik verantwoordelijk voor maar liefst 15 verpleeghuizen. Hoewel ze het bereikbaarheidsdiensten noemen, voelde het in dit weekend bijna als non-stop bezig zijn! In de vroege ochtend ontving ik een oproep over een patiënt met pijn op de borst en een verdenking van een acuut coronair syndroom. Na een snelle beoordeling stuurde ik de patiënt direct door naar de cardiologie. Kort daarna werd ik gebeld over een patiënt met koorts en saturatiedips tot 80%. Na evaluatie ben ik gestart met zuurstof en antibiotica vanwege een longontsteking. In een ander verpleeghuis was een patiënt gevallen met een verdenking op een schouderfractuur, die later ook bevestigd werd op de SEH. Op datzelfde moment was er een terminale patiënt oncomfortabel, waarbij ik gestart ben met morfine. Daarna stapte ik in de auto naar een volgende patiënt met bloed in de mond en saturatiedips. Ook hier was sprake van een longontsteking. In plaats van een behandeling met antibiotica, besloten wij hier volledig te richten op comfort. Tussendoor kwam er een vraag over het opheffen van de isolatie bij een uitbraak van het norovirus. Een volgend telefoontje betrof een patiënt met verdenking op een beroerte (CVA). Na beoordeling besloten we niet meer in te sturen en volgde een familiegesprek over het mogelijke beloop en de gevolgen. Een andere patiënt kon niet meer op de benen staan, was verminderd aanspreekbaar en had koorts. Samen besloten we antibiotica te starten bij verdenking op een infectie. Er volgde daarna een telefoontje over donker gekleurd braaksel, bij een verdenking bloedbraken. In de middag was er opnieuw een verdenking op een CVA/TIA. Vanwege een actieve wens voor behandeling regelde ik direct een ambulance en stuurde de patiënt in naar de neurologie. Tussendoor kwamen er telefoontjes over medicatievragen. Midden in de nacht ontving ik oproepen over twee onverwachte overlijdens. Na beoordeling en overleg met de gemeentelijk lijkschouwer bleek er in beide gevallen sprake van natuurlijke dood, waarna ik ging schouwen. Ik werd opnieuw gebeld. Een eerder beoordeelde patiënt begon bloed op te hoesten. Na evaluatie kroop ik eindelijk mijn bed in.
Deze dienst was een rollercoaster van medische uitdagingen uit diverse vakgebieden, variërend van interne geneeskunde tot neurologie. Van behandelen tot niet meer behandelen, van insturen tot niet meer. Dit alles met beperkte diagnostiek. Deze dienst was verre van saai!
Voor (toekomstige) artsen in het verpleeghuis, die meer uitdaging zoeken en van acute situaties houden, raad ik aan extra diensten te doen of bijvoorbeeld de medische pieper te dragen, waar je waarneemt voor noodgevallen op andere afdelingen. Weet dat je altijd zelf de regie hebt om je werk uitdagender te maken als je deze behoefte hebt.’
Deze blog is geschreven door Janine Hogewoning. Ze is derdejaars aios ouderengeneeskunde en werkt momenteel in een hospice.
Lees ook de andere blogs van Janine